Jak na wychowanego w rodzinie z wielowieloletnimi tradycjami i historią równie bogatą, co nie jeden arabski szejk, Pascal wygląda na całkiem zwyczajnego chłopaka. No właśnie, wygląda, i to tylko na pierwszy rzut oka, bo jeśli poznać go bliżej, to zdecydowanie “zwyczajność” znika. Żyć z brzemieniem królewskiego nazwiska nie jest łatwe, nawet jeśli minęły całe wieki od czasów panowania pamiętnej królowej Anglii i Irlandii. Tradycja wciąż pozostawała bardzo ważną częścią życia rodzinnego, nawet jeśli poddawało to wątpliwości moralność Boleynów. Kto by się tym przejmował, skoro mieli siebie nawzajem? Od najmłodszych lat, każdemu kolejnemu członkowi rodu tłumaczyło się jak ważne jest wsparcie rodziny i wobec rodziny, bo mając właśnie siebie nawzajem - nic nie będzie nam straszne, nigdy nie zostaniemy sami w naszych własnych decyzjach. Dlatego też Pascal, nawet kiedy nie do końca zgadza się z wyborami rodzeństwa, to jest w stanie odsunąć własne przekonania na bok, jeśli najbliżsi potrzebują pomocy. Przy tym sam podejmuje własne decyzje, niekoniecznie zawsze słuchając “dobrych rad”, wie że niezależnie od sytuacji rodzina stanie po jego stronie. Oczywiście jeśli nie będzie to tak idiotyczna i lekkomyślna decyzja, jaką podjęła Hyacinthe i zwróciła się przeciw własnemu bratu. Poza tym jednym przypadkiem, Pascal skoczyłby za nimi w ogień, bronił dumy i honoru… nawet jeśli czasem wydawałoby się zupełnie inaczej. Z zewnątrz można by stwierdzić, że Boleynowie nie są normalną rodziną. Bo gdzie na porządku dziennym są latające po domu sztućce, trzaskające talerze, pułapki (niby “niewinne” żarciki, chociaż czasem grożące utratą kończyny) i wzajemnie groźby? Wszystko to jest ten pokręcony sposób okazywania miłości do siebie nawzajem, czasem boleśnie i brutalnie. Nie łatwo o spokój, kiedy matka jest pół-wilą, a siostra ćwiartką - każdy musiał nauczyć się przetrwania wybuchów furii na swój sposób. Jako najmłodszy potomek Claire i Renarda, Pascal miał nieco łatwiejsze dzieciństwo, bo przed nim już dwójka przedreptała tę ścieżkę. Nie ominęły go matczyne i ojcowskie lekcje historii, nie uniknął wychowania w sferach elit przewijających się przez rodzinne kasyno, ale chyba trochę bardziej uchodziło mu na sucho jakiekolwiek przewinienie. Bardzo często kusi los na własne życzenie, sprawdzając jak elastyczne są pewne granice i bardzo często robi to dla rozrywki, bezczelnie. Może nawet wywyższając się ponad normę.
Życie w luksusie miało swoje bardzo duże plusy - poza możliwością spotkania osobistości znanych i wpływowych, Pascal miał całe dzieciństwo na korzystanie z dobrodziejstw “elitarnej” rozrywki. Od najmłodszych lat kocha wodę i żeglowanie, więc odkąd pamięta brał udział w regatach - z początku w towarzystwie starszego brata, ale z czasem samodzielnie, co tylko pozwoliło rozwinąć skrzydła i pokazać jak wiele talentu ma w tej dziedzinie. Nie jest mu obcy taniec, ani muzyka. Co więcej, skrzypce nie mają przed nim tajemnic, jest świadom swojego wyjątkowego talentu muzycznego i wręcz lub się nim popisywać. Uczęszczanie do Beauxbtons bardzo pomogło w rozwoju zainteresowań. Zdecydowanie dużo mniejszym zamiłowaniem pała do niektórych przedmiotów szkolnych, co odbija się na ocenach. Oczywiście te podstawowe przedmioty, bez których funkcjonowanie w magicznym świecie byłoby niemożliwe - zaklęcia, eliksiry, transmutacja etc. - zalicza bez większych problemów. Gorzej z tymi “mniej interesującymi” dziedzinami, jak na przykład wróżbiarstwo, czy Historia Magii. Okej, są przydatne, ale nie każdy ma przeznaczone tyle wolnego miejsca w pamięci na formułki i daty - Pascalowy umysł był już pełen innego rodzaju informacji, które wydawały mu się dużo bardziej wartościowe i potrzebne.
Pomimo wagi przyczepionej do własnego nazwiska, Pascal jest całkiem romantycznym dzieciakiem, detalistą z własną wizją piękna. Musiał nauczyć się spostrzegawczości i okazało się to pomocne w każdym aspekcie życia. Choć zdarza mu się manipulowanie otoczeniem, to nie czerpie z tego aż takiej satysfakcji, jak inni członkowie własnej rodziny i rzadko robi to dla rozrywki. Co nie zmienia faktu, że ich kocha, jest dumny z własnego pochodzenia i tego nie ukrywa - zawsze stanie po ich stronie i w ich obronie, nawet w obliczu niebezpieczeństwa.
Z pewnością to samo dotyczyłoby tez przyjaciół, gdyby miał kogoś w ten sposób bliskiego. W Beauxbatons spędzał bardzo dużo czasu na muzyce, więc najbliższymi kolegami stali się inni studenci szlifujący swój talent, ale nie było czasu na zażyłości. Przeprowadzka wcale nie pomogła w rozwijaniu tych relacji, ale zmieniła samo podejście Pascala. Jak się okazało, francuski akcent wydawał się wielu dziewczętom atrakcyjny, co zachęciło Boleyna do spędzenia więcej czasu na spotkaniach towarzyskich. Już po miesiącu pobytu mógł stwierdzić z kim warto się zadawać, z kim właściwie chce przebywać, a od kogo lepiej trzymać się z daleka. Ale miły stara się być dla wszystkich, tak na wszelki wypadek.
Najłatwiej zrazić go do siebie bezpodstawną krytyką. Ta konstruktywna i najbardziej bolesna też wzbudza w nim złość, ale ostatecznie po czasie zamienia się w szacunek. W związku z tym, że czasem luby przykozaczyć swoimi umiejętnościami, budzi w nim niepokój pojawienie się kogoś potencjalnie lepszego - lubi siedzieć na swoim wyimaginowanym tronie. Owszem, uwielbia rywalizację, ale porażkę przyjmuje w bardzo osobliwy sposób. Zamyka się w muzycznym świecie i komponuje, próbując niekonwencjonalnych form gry na poszczególnych instrumentach, po czym wszystkie odrzucone i pokreślone arkusze zapełnione pięcioliniami pali, obserwując ogień do ostatniego płomyka.

Jeśli miałbym opowiedzieć ci całą, kompletną historię, to spędzilibyśmy na tym nieprzyzwoicie dużo czasu, a komu chciałoby się słuchać o rodzinnych niesnaskach na przestrzeni stuleci? Pozwól, że ograniczę się do tego, co w tej chwili jest najbardziej istotne, bo czy nie po to tu jesteś? Tak, to prawda, chcę ci powiedzieć o sobie, bo tak jak każde ogniwo w łańcuchu jest na równi ważne, tak każdy człowiek w rodzinie ma ogromne znaczenie. Usiądź wygodnie, bo nie wiem ile czasu mi to zajmie, i proszę… pytania zostaw na koniec.
Nazwisko Boleyn jest tak samo mocno zapisane na księgach historii mugolskiej, jak i magicznej. Wiąże się z nim wiele kontrowersji, dyskusji i tajemnicy. Tak było setki lat temu i nie zmieniło się to w dwudziestym wieku. Co prawda Wielka Brytania przez całe lata nie miała okazji gościć bezpośrednich potomków Anny Boleyn, ale powrót do korzeni był nieunikniony. Może jednak nie uprzedzajmy faktów.
Francja - kraj tak zupełnie inny od Zjednoczonego Królestwa, współczesna kolebka mody i luksusu. Tym bardziej, jeśli obracać się w kręgach wysoce elitarnych, gdzie presja wywierana przez otoczenie zniszczała dużo więcej osób, niż właściwym byłoby przyznać. Droga odzież, drogie rozrywki, wszechobecne cygara i alkohol oraz nieodłączny hazard. Bo co zrobić z małą fortuną, jeśli nie ma się na nią pomysłu? Najlepiej nieumiejętnie roztrwonić w magicznym kasynie znajdującym się gdzieś na terenie Paryża, bo pomnożenie fortuny pozostawało w sferze marzeń, jeśli do stolika dosiadła się dwójka blond dzieciaków - zbyt młodych, żeby grać, ale znających każdą grę na wylot.
Pascal wychował się pomiędzy stołami do black jacka, ruletki i pokera, za kompana do chłopięcych zapasów mając cały rząd jednorękich bandytów wypluwających błyszczące monety. Wiele osób stwierdziłoby, że nie jest to miejsce dla małolatów, ale czy to właśnie nie dzięki temu nauczył się tak wiele przydatnych w życiu umiejętności? Odkąd pamięta, do spółki z siostrą ogrywali grube, spocone ryby wpatrujące się w karty z chciwością. I ileż było satysfakcji, kiedy czerwony z wściekłości tłuścioch oskarżycielsko celował paluchem w dwójkę rozchichotanych blondasków, z przekonaniem wypluwając z siebie słowa o “oszukiwaniu” i “dekoncentracji’. Cóż, nie wszyscy potrafili z pokorą przyjąć porażkę. Tym bardziej jeśli wgranym była para ledwo odrastających od ziemi małolatów. Nawet kary wymyślane przez rodziców zdawały się być pewnym rodzajem pochwały za bystrość, spryt i rodzinną współpracę. Do czasu, aż zaczęła się szkoła, bo to niestety za bardzo kolidowało z rozrywką i trzeba było przeorganizować priorytety.
Zanim jednak edukacja pochłonęła młode umysły, życie było bardzo pełne - ani chwili na nudę, bo każdy najbardziej szalony pomysł znajdował realizatorów w postaci dzieci Boleynów - skakanie na końskie grzbiety z dachu, wspinanie się na najwyższe drzewa w okolicy, zawody łucznicze… To ostatnie pozostało w pamięci Pascala wyjątkowo wyraźnie, kiedy któregoś razu zupełnie przypadkiem oberwał strzałą w pośladek. Miał wtedy może sześć lat i myślał, że nigdy więcej nie będzie w stanie usiąść, bo właśnie stracił tyłek. Ku jego uldze po całym zajściu pozostała jedynie blizna i nadal mógł używać krzeseł. Nie mniej dziecięcy krzyk bólu słychać było w oddalonym o setki metrów domu - tak jakby stał tuż przy matczynym uchu. Nawet jeśli nikt nie wątpił w jego magiczne zdolności, to właśnie w tamtym momencie wszyscy dostali potwierdzenie, że Pascal nie tylko potrafi się wydrzeć, ale i magia zdecydowała się na mały manifest.
W szkole oczekiwano po nim przynajmniej tyle, ile zaprezentowało rodzeństwo - ambicję bycia jednym z najlepszych, pracowitym i przykładnym studentem Akademii. Niestety nauczyciele przeliczyli się nie tylko w nadziejach. Porównywanie do starszego rodzeństwa odbierał na tyle źle, że zdarzyło mu się wywinąć profesorom głupi żart - podłożyć pierdząca poduszkę, przeorganizować klasę, wpuścić szkolne sowy do gabinetu i wiele innych. Wszystko wystarczająco niewinne, żeby nie dostał przesadnej reprymendy, ale mające na celu podkreślić, że Pascal nie jest ani Kenem ani Ori.
Lata wojny, która największych szkód wyrządziła w Wielkiej Brytanii, nie przeszły bez echa. Co prawda Beauxbatons pozostało szkołą wolną od jakichkolwiek wpływów (czy nawet zainteresowania) Lorda Voldemorta, więc terror znany na korytarzach Hogwartu nie był znany młodym Boleynom. W szeregi uczniów brytyjskiej szkoły magii wstąpili trzy lata po pamiętnej bitwie, która podobno przyczyniła się zniszczeniu znacznej części zamku.
Wyprowadzka z Francji z samego początku obudziła w Pascalu złość i nastoletni bunt, ale wyjątkowo szybko przeobraziło się to w entuzjazm, kiedy zauważył w tym możliwość zaczęcia od nowa, ukształtowania nowego siebie, odnalezienia swojego stylu, który do tej pory napędzany był w dużej mierze przez paryskie ikony mody. Hogwart stał się dla Pascala nowym początkiem nastoletniego życia - ruszyło z kopyta niemal od razu po przekroczeniu progu zamku - tak bardzo innego od tego we Francji, może nieco bardziej chaotycznego, ale przepełnionego entuzjazmem i poczuciem młodzieńczej wolności. W końcu miał okazję wyrwać się spod brzemienia nazwiska znanego już w Beauxbatons i z “młodszego brata Kena/Ori” stał się po prostu Pascalem Boleyn - kolejnym uczniem na liście.

Krewni i rodzina
➤ Claire Flavienne Boleyn – urodzona w roku 1958 pół-wila; krew z krwi, kość z kości Boleynówna, matka całej trójki rodzeństwa; żona Renarda Comtois; pozostała przy nazwisku panieńskim, co jest dość częstym w rodzinie zabiegiem.
➤ Renard Comtois – urodzony w roku 1957 czarodziej nieszczególnie utalentowany, jak go jego własna rodzina opisywała „prawie charłak”, wżeniony w Boleynów; człowiek o nieco zbyt złotym jak na ambiwalentną moralność ogółu rodziny sercu, ojciec całej trójki nowego pokolenia Boleynów.
➤ Quentin Thomas Boleyn – urodzony w roku 1977, najstarsze z dzieci Renarda i Claire, jedyne z gatunku „wpadka”; ukończył Académie de Magie Beauxbâtons i zdecydował się zostać we Francji, w końcu dopiero co zajął wymarzony szefowski stołek rodzinnego biznesu. Jego zadaniem jest też dopilnowanie, żeby Hyacinthe nie zabiła Ariela we śnie.
➤ Oriane Jacquetta Boleyn - Półtora roku starsza siostra, która z powodzeniem mogłaby uchodzić za jego bliźniaczkę kilka lat temu. Od zawsze byli blisko, a mając tylko siebie w Hogwarcie, ta relacja tylko się pogłębiła.
➤ Ariel Baptiste Boleyn – nazbyt wesoły jak na swój wiek i fakt, że jest wdowcem aktualny patriarcha rodziny; ojciec Claire Boleyn; za młodu, podczas gry w pokera przeciw wiedźmie, alchemiście i czarnoksiężnikowi, postawił w zakładzie prawe oko po czym je przegrał. Były mąż wili, która umarła na zawał podczas furii harpii w którą wpadła, kiedy anulowano jej ulubioną radiową audycję. Został we Francji twierdząc, że jest za stary na angielską pogodę. Rodzina jednak podejrzewa, że zamierza dopełnić swojej legendy poprzez bycie śmiertelną ofiarą własnej siostry.
➤ Hyacinthe Alix Boleyn – zgorzkniała młodsza siostra Ariela Boleyn; matriarcha Boleynów co w tym konkretnym pokoleniu nic nie znaczy, bo nikt jej nie szanuje; ma męża, dzieci, wnuki i jednego prawnuka ale udaje, że tak nie jest i żyje z bratem w posiadłości pod Calais. Twierdzi, że Ariel ma mniej mózgu niż oczu. Również została we Francji. Prawdopodobnie chce zabić brata sądząc, że jej zdanie, jako matriarchy, będzie wtedy więcej znaczyło. Nie będzie.

➤ Ma naturalnie proste włosy, ale odkąd przeprowadzili się z Francji do UK robi sobie trwałą i nie przyznaje się, że ten kontrolowany kręcony chaos, to wynik magicznych środków fryzjerskich.
➤ Nie lubi krawatów! I ma totalnie w najciemniejszym kącie własnego ciała, że szkolny mundurek Hogwartu wymaga noszenia tych paskudnych zwisów - zamienia je na projektanckie muchy wykonane na zamówienie. Oczywiście zawsze w kolorach domu, choć niekoniecznie w ten sam deseń.
➤ Jego największą pasją jest żeglarstwo. Na wodzie czuje się ptak w powietrzu - pewien swoich umiejętności i wolny. Pomimo zaledwie kilkunastu lat życia, ma już na koncie kilka znaczących zwycięstw w regatach - nie tylko na skalę narodową.
➤ W całej swojej doskonałości, ma pewien defekt. Nie jest on widoczny w żaden sposób, tym bardziej że Pascal nauczył się go obchodzić i funkcjonować jak każdy inny normalny człowiek. Cierpi na wrodzone zaburzenia rozpoznawania barw, a dokładniej mówiąc deuteranopię, czyli pospolicie mówiąc daltonizm - nie rozpoznaje barwy zielonej i myli ją z czerwoną. To ciekawe, bo z całej palety barw tylko większość odcieni niebieskiego widzi tak, jak inni - wszystkie inne kolory odbiera w odcieniach brązu, żółci i pudrowego różu (Przykład kolorów). Wykształcił w sobie ponadprzeciętną spostrzegawczość i nauczył się rozróżniać barwy po odcieniach tego, co widzi, więc nie sposób zorientować się, że faktycznie coś jest z nim nie tak.
➤ Jest wyjątkowo utalentowany muzycznie. Jego ulubionym instrumentem są skrzypce, ale chętnie sięga po inne instrumenty strunowe - smyczkowe i szarpane: od wiolonczeli, przez harfę i gitarę, aż po fortepian. Zdarza mu się eksperymentować i grywać stylem szarpanym na instrumentach smyczkowych.
➤ Wraz ze zmianą szkoły, życie nabrało trochę tempa i miał okazję poznać smak młodzieńczej namiętności. Okazuje się, że Brytyjki uważają język francuski za bardzo atrakcyjny i z łatwością ulegają jego urokowi. Nie mniej Brytyjczycy również ściągają na siebie jego uwagę. I wcale się z tym nie kryje.
➤ Jeśli chodzi o rodzinny zakład odnośnie dziadka Ariela i babki Hyacinthe, to z całym szacunkiem i miłością do dziadka: jeśli stary pierdziel nie podejmie radykalnych kroków, to straci nie tylko drugie oko, ale i życie z rąk tej wariatki.
➤ Babka Hyacinthe trochę go przeraża, nie mniej lubi próbować nawiązać z nią jakiś kontakt (rozpoznanie “przeciwnika”, halo) i  czasem sprowokować, bo przecież zakłd sam się nie wygra, a szczęściu trzeba pomagać.
➤ Tak jak Oriane i Quentin mają zdrobnienia imion, którymi posługuje się rodzina, tak i Pascala to nie omineło. As - nie tylko skrót imienia, ale i małe puszczenie oczka w kierunku dziecięcych zabaw karcianych z siostrą.