Jak to jest mieć idealne życie? Niektórzy patrząc na rodzinę Steinfeld uznaliby, że jest ona idealna w każdym calu. Przykładny mąż i żona, oraz ona rudowłosy czart, którego można upodobnić do panny z mokrą głową. Zawsze było jej wszędzie pełno odkąd nauczyła się biegać i mówić, była takim promyczkiem radości w starym domostwie w Gaydon. Żyli może i skromnie, nie raz  Nicolette kładła się spać głodna i wstawała skoro świt, żeby pomóc swoim rodzicom w codziennych obowiązkach. Śmiało można by rzec, że była przykładnym dzieckiem, marzyła jak to chyba każda dziewczynka o księciu na białym rumaku. Jednak do czasu, nikt by nie przypuszczał że jest inna, że wokół niej będą dziać się dziwne rzeczy zwłaszcza gdy mała dziewucha była na skraju różnych emocji. Raz kiedy podrapał ją kot a ona się na niego wściekła to zarówno na oczach jej jak i rodziców biedny kot został nadmuchany niczym balon i uleciał w powietrze. Wzbudziło to przerażenie w rodzicach dziewczynki, która jednak była zbyt mała, żeby to zrozumieć.
Sprawa się wyjaśniła w jej jedenaste urodziny kiedy zapukał do drzwi ich domu przedstawiciel z Magicznej Szkoły zwanej Hogwartem. Nawet nie macie pojęcia jak to bardzo przeraziło jej rodziców, to że ich kochana córeczka jest czarownicą (zdecydowanie woleli używać określenia wiedźma). Młoda Steinfeld widziała strach w ich oczach za każdym razem gdy wymawiała nazwę szkoły, zakazali nawet mówić jej o tym znajomym czy sąsiadom. Był to pewnego rodzaju temat Tabu dla całej rodziny, a zapytani przez znajomych czy wścibskich mieszkańców Gaydon odpowiadali, że uczęszcza do szkoły z internatem i do tego katolickiej. Tak, byli cholernie wierzący i wszystko co odbiegało od normy było dla nich przekleństwem, to Bóg ich pokarał takim a nie innym dzieckiem, dzieckiem szatana. Pogodzili się jednak z faktem, że ta musi szlifować swoje umiejętności magiczne w odległej szkole zwanej Hogwartem. Nie było jednak dziewczyny stać na książki i gdy udała się na ulicę Pokątną to kupiła tylko i wyłącznie najważniejsze rzeczy jak różdżkę i szatę, a resztę postanowiła że pożyczy ze szkolnych zapasów.
Pierwszy dzień w nowej szkole był dla niej bardzo ekscytujący, odkrywała zupełnie nowy świat i wszystko było dla niej niesamowite, stresowała się także przydzieleniem do jednego z domów. Niewiele o nich tak naprawdę wiedziała, większość rzeczy dowiedziała się z pociągu siedząc w jednym przedziale ze starszą o dwa lata dziewczyną, która pokrótce opowiedziała rudowłosej pewne historie ze szkoły. Nie wiedziała do końca czy ma w nie wierzyć czy nie, ale chłonęła je z zapałem zajadając się czekoladowymi żabami. Do dzisiaj je uwielbia i zbiera wszystkie karty, ma nawet parę kart jednego czarodzieja ale to nie umniejsza jej kolekcji.
Na pierwszym roku poznała swojego przyjaciela za którym mogłaby skoczyć w ogień. Należą do tego samego domu i nawet gdy są totalnym przeciwieństwem to nie mogą bez siebie żyć. On jest cichy i spokojny, a ona wiecznie gada i oczekuje, że ktoś ją wysłucha. Największym wyzwaniem dla dziewczyny było przystosowanie się do tego innego życia, do panujących w szkole zasad. Do tego, że posiada moc i może ją wykorzystać. Chłonie wiedzę niczym gąbka, a największą trudność sprawiają jej eliksiry, nauczyciel już podczas pierwszej lekcji powiedział jej, że nie ma ręki do ich warzenia ale liczył na to, że na przestrzeni lat Nicolette się poprawi.
Wojna, która odbyła się zaledwie 3 lata temu wpłynęła na pewno na wszystkich. Jako jeszcze niedoświadczony czarodziej nie mogła w niej brać udziału, ale razem z innymi opłakiwała straconych. Co wakacje wraca do swojego rodzinnego domu dzieląc się opowieściami z magicznej szkoły, nawet gdy do dzisiaj widzi strach w oczach swoich rodziców..