Dziadek powtarza, że równy ze mnie gość, a ja chyba się z nim zgadzam - rzeczywiście równy ze mnie gość! No bo jak wytłumaczyć wielkie grono znajomych, z którymi mogę sobie w każdej chwili porozmawiać? Albo związki, o które wręcz się proszą? No proszę was, mógłbym urodzić się królem!
Wielcy poeci mawiali, że urok osobisty to błogosławieństwo, a ja... no cóż, nie oszukujmy się, Konstancja Wrońska, ta uczennica z wymiany, nie kłamała mówiąc, że czuje się przy mnie jakby przeholowała z eliksirem miłosnym, w taki to błogi stan ją wprowadziłem! Samym uśmiechem i rozmową, tyle mi wystarczyło, żeby umilić dziewczynie pobyt w Hogwarcie. A jakże mógłbym postąpić inaczej? Przecież tak niewiele trzeba, żeby kogoś rozweselić, a skoro ja - cukiereczek Hogwartu - jest w stanie to zrobić, to... po prostu to robię. Uwielbiam towarzystwo ludzi, nie tylko słodkich Puchonów, ale także gburowatych Ślizgonów, których część przez te kilka lat się do mnie przekonała. Niektórzy uparcie twierdzą, że za dużo we mnie radości i uśmiechu, ale czy to moja wina, że jestem szczęśliwy?
No, nie mam powodów się smucić. Oceny - mimo tego lenistwa, o które oskarżają mnie wszyscy w pobliżu - pozwalają mi zdać do następnej klasy, w domu mi się układa, mam pasje i zainteresowania... Czasem mam wrażenie, że wiodę idealne, pozbawione problemów życie.
Ale moja największa wada to to, że tak szybko się zakochuje. Trochę się wkurzam, gdy przejdzie obok mnie jakaś śliczna dziewczyna, zawachluje tymi gęstymi rzęskami i już nie potrafię przestać o niej myśleć. Mam wrażenie, że już połowę Hogwartu darzyłem jakimś uczuciami, a chłopcy - ci ładni, oczywiście - wcale nie są jakimiś wyjątkami, bo niektórzy serio mi się podobają, ot co. Co z tego, że z żadnym nie byłem w związku!
Ech, czasem wydaje mi się, że jestem jakiś zbyt energiczny... może to wina zioła od dziadka, które czasem spoczywa w moim kufrze? Niee... Raven Woodhart, Gryfonka, stwierdziła, że jestem tak głupiutki, że aż słodki, zarażający energią. Może coś w tym jest? No, ale po co mi jakiś tam umysł skoro potrafię grać? Przecież nie będe spędzał czasu na pisaniu wypracowań. A ta Raven zresztą też była głupia! Może i pochopnie oceniam ludzi, ale kiedyś powiedziała mi, że nie może ze mną gadać, bo zmierza do biblioteki, a pięć minut później zobaczyłem ją w towarzystwie starszego Ślizgona. Na pewno zapomniała, że nie ma czasu i po prostu zaczęła z nim gadać... albo ja czegoś nie rozumiem?
Ech, muszę zmykać, przecież Irytek nie poradzi sobie z zaklejaniem gumami dziurek w tych wszystkich drzwiach... No, tak się z nim polubiłem, że nawet jakoś rzadziej próbuje zrzucić mnie ze schodów! To okaże się bardzo pomocne, gdy będę musiał zaprowadzić Mary z piątego roku do opuszczonej sali na siódmym piętrze... tylko jak ja to wytłumaczę Jenny?

No, mama to niewiele mi opowiada o dzieciństwie, ale na szczęście mam jeszcze dziadka. Jak się upijał to wyciągałem od niego różne informacje, np. fakt, że moja matka pewnego dnia po prostu oznajmiła im, że wychodzi za mugola i wyprowadziła się do Londynu, gdzie oszukiwała tego mugola - mojego ojca - odnośnie swego prawdziwego pochodzenia oraz umiejętności magicznych.
No a potem okazało się, że młodzieńczy związek wcale nie był taki idealny jak im się wydawało... Kiedy zacząłem przejawiać pewne zdolności, matka postanowiła przyznać się ojcu, który - w furii i pewnej dezorientacji - porzucił nas i pozwolił matce tak zwyczajnie odejść. No, ona miała przez niego jeszcze dużo problemów, bo Ministerstwo Magii musiało wyczyścić tatusiowi pamięć, jej zaś groziło nawet złamanie różdżki! No ale udało się uniknąć konsekwencji, a ja - kwiatuszek, cukiereczek i oczko w głowie - mogło spędzać spokojnie czas w nowym miasteczku.
Większość dzieciństwa spędziłem na zdobywaniu autografów Zjednocznych z Puddlemere, lataniu na miniaturowej miotle czy zawiązywaniu znajomości z innymi dziećmi, głównie z dziewczynkami, dla których to zbierałem najśliczniejsze kwiatuszki. Taki był ze mnie amant! Już wtedy!
No, dorastałem, a wraz z wiekiem poznawałem coraz więcej "wujków". Przystojni czarodzieje, jedni młodsi, drudzy starsi, wśród nich znajdował się nawet rezerwowy szukający Zjednoczonych z Puddlemere. Ze wszystkimi romansowała moja matka i raczej nigdy mi to nie przeszkadzało, bo zawsze dostawałem dużo prezentów i miałem z kim grać w Quidditch'a.
A potem - jak wszyscy się spodziewali - dostałem list z Hogwartu. Ówczesny kochanek matki - Jack, może John, stwierdził, że trzeba to uczcić i kupił mi wtedy pierwszą poważną miotłę, której jednak nie mogłem zabrać do szkoły... tylko z powodu tego głupiego zakazu. No ale nie ma tego złego co by na dobre wyszło!
Wielu znajomych, z którymi rozmawiam do dzisiaj poznałem już w pociągu do Hogwartu. Nie stresowałem się nawet Ceremonią Przydziału - gdzieś tam obiło mi się o uszy, że wszystko lepsze od Hufflepuff'u, ale nie bardzo się z tym zgadzałem. Na stołku siedziałem stosunkowo dłużej, chyba nawet dłużej niż pozostali... Stara i wyświechtana Tiara twierdziła, że ze względu na wielką wyobraźnię nadawałbym się także do Ravenclaw'u, przez odwagę do Gryffindor'u, a przez bycie takim kochanym, lojalnym słodziaczkiem to do Hufflepuff'u. Na szczęście po przydziale wszyscy przywitali mnie tak serdecznie, że od razu poczułem się jak w domu, mówię wam!
No i Hogwart to najlepsze miejsce na świecie, wiadomo. Nigdy nie byłem prymusem, a nauczyciele - chociaż wyraźnie za mną przepadali - od początku twierdzili, że jestem łobuzem i leniem. Zdolny, ale leń, to takie znajome... No, ale przynajmniej chwalili moje umiejętności rzucania zaklęć. A takie pochwały mi wystarczyły, bo co mi po oddaniu jakiegoś tam wypracowania? Gdyby oceniano jedynie praktykę to pewnie byłbym prymusem, ot co!
Trochę żałuję, że nie mogłem pokazać swoich umiejętności w trakcie tej potwornej wojny, ale może to i dobrze? Pewnie wzięcie w niej udziału równałoby się ze śmiercią... zresztą, to ogólnie był kiepski rok, naprawdę beznadziejny. Prześladowania, śmierciożercy szukający mugolaków czy samo zniszczenie zamku, odejście tak wielu istnień. Nienawidzę wojen, zawsze byłem pacyfistą, a to co wydarzyło się tego pamiętnego maja na zawsze zaburzyło mój światopogląd. No bo jak można kogoś skrzywdzić? Tak bez mrugnięcia okiem? Śmierciożercy chyba nie mają serca. No, ale nie to co ja! Ważne, że wkrótce wszystko wróciło do normy.
Mijały lata, a wraz z dojrzewaniem zacząłem wymagać od świata więcej. W trzeciej klasie dołączyłem do Reprezentacji Quidditcha, zajmując miejsce Pałkarza, a potem jakoś to poszło... W domku wciąż pojawiają się nowi mężczyźni matki, ale teraz to częściej niż w Quidditch'a gram z nimi w mugolską zabawę Nigdy, przenigdy. Dużo czasu spędzam też z dziadziem, który obładowuje mnie stosami galeonów, które potem wydaję w trakcie wycieczek w Hogsmeade, czarując piękne dziewczęta umiejętnością zjedzenia wyjątkowo kwaśnych magicznych cukierków bez skrzywienia. Mówię wam, wszystkie na to lecą!
A co do mojej przyszłości, cóż... trochę mi się marzy zostać zawodowym graczem Quidditch'a, a trochę znanym czarodziejem, ale najbardziej to po prostu chcę siedzieć w domu. A może kiedyś znajdę ojca? Wiem, że to trochę nie ma sensu, ale co ja mogę zrobić? Czy moje dzieci nie będą znały dziadka? Trochę smutna wizja.
No, ale na razie trzeba żyć - hucznie i wesoło, a po nas potop.

Krewni i rodzina
➤ Catherine Howard née Worsley: 34-letnia czarownica czystej krwi, absolwentka Ravenclaw'u. W wieku osiemnastu lat - wbrew woli rodziców - wyszła za mugola i wkrótce urodziła mu dwójkę dzieci. Szybko jednak okazało się, że młode małżeństwo nie łączy nic specjalnego, więc zakończyło się ono wraz z wyjawieniem prawdy przez Catherine: młodsze dziecko zaczęło przejawiać zdolności magiczne, więc nie była w stanie utrzymać w sekrecie czarodziejskiego pochodzenia. Kobieta - uprzednio zabierając latorośl - uciekła, rozpoczynając życie samotnej matki i wyzwolonej kobiety. Za wyjawienie prawdy o magicznym świecie zapłaciła wielką grzywnę, o mało nie straciła różdżki - uchroniły ją przed tym liczne znajomości w Ministerstwie Magii. Jest dobrą matką, chociaż niezwykle rozpieszcza syna, wykorzystując do tego pieniądze, które przynosi jej posada łamaczki klątw.
➤ Thomas Howard: 41-letni mugol. Jako młody mężczyzna pojął za żonę czarownicę, o czym jednak nie miał zielonego pojęcia - przez wiele lat żył u jej boku i kompletnie nie zdawał sobie sprawy, że Catherine przejawia jakiekolwiek zdolności magiczne. Prawda wyszła na jaw, gdy na świecie pojawiły się dzieci, a jedno z nich zaczęło doprowadzać do rożnych niewyjaśnionych przypadków. W końcu żona powiedziała kim jest, a on - wściekły i zdezorientowany - zabrał potencjalnie niemagicznego dzieciaka z dala od Catherine. Ministerstwo Magii wyczyściło obojgu pamięć, więc teraz żyją gdzieś z dala od Catherine i Terry'ego. Sam Thomas jest wpływowym prawnikiem.
➤ XXX Howard: Rodzeństwo Terry'ego. Jako dziecko nie przejawiało zdolności magicznych, więc gdy ojciec rozstawał się z czystokrwistą matką, zabrał ze sobą właśnie to dziecko.. Wkrótce Ministerstwo Magii wyczyściło obojgu pamięć, co oznacza, że ani Thomas ani XXX nie zdają sobie sprawy z istnienia pozostałej części rodziny. Możliwe, że jest charłakiem, a może tak naprawdę chodzą do jednej szkoły? Nie mają jednak pojęcia o swoim istnieniu.
➤ Magnus Worsley: Wspaniały 58-letni dziaduś. Czarodziej czystej krwi, były auror i kapitan Reprezentacji Gryffindor'u. To dobry, ale zasadniczy człowiek, dbający o wnuka i zapewniający go, że w przyszłości spoczywająca w rodzinnej skrytce mała fortuna zostanie przez Terry'ego odziedziczona. To on pokazał wnukowi magiczne zioła, którymi od tamtej pory wspólnie się upalają.

➤ Pierwsze zauroczenie? Eleanor ze Slytherinu, rocznik wyżej, przepiękna dziewczyna o ciemnych kręconych włosach. Kiedy w drugiej klasie obdarzyła go pełnym politowania spojrzeniem (wypadły mu wszystkie książki), wmówił sobie, że łączy ich coś wielkiego.
➤ Nigdy nie był prymusem - to pewnie przez okropne lenistwo, którego tak bardzo nie pochlebia grono pedagogiczne. Do tej pory nie potrafi zebrać się do nauki, co znajduje odzwierciedlenie w otrzymywanych stopniach, zazwyczaj słabych bądź przeciętnych.
➤ Nie oznacza to jednak, że jest uczniem fatalnym. Właściwie to z rzucaniem zaklęć radzi sobie całkiem nieźle, gorzej z teorią i oddawaniem zadanych prac: ogólnie jednak jest raczej zdolny.
➤ Matka - chyba w pewnym stopniu przyzwyczajona do używania samochodu w trakcie związku z byłym mężem - straszy, że w przyszłości zmusi go do zrobienia prawa jazdy.
➤ Umieszczono go na okładce magazynu modowego "Uśmiech Hogsmeade". Namówił do tego niezwykle uległego redaktora, który - widząc uśmiech i słysząc kilka miłych uwag na temat pięknej szaty - obdarował go właśnie takim zaszczytem.
➤ Jest wielkim fanem Cindy Crawford, a jej plakaty wywiesił w prawie całym dormitorium. Z podobną fascynacją patrzy na twarz Cynthii Vyke, muzy redaktora naczelnego "Czarownicy" oraz Oliver'a Wood'a, wspaniałego gracza Quidditch'a, którego stylem gry się inspiruje.
➤ Ulubionym chłopakiem jego matki był rezerwowy szukający Zjednoczonych z Puddlemere: załatwił mu autografy całej drużyny.
➤ Jak dziewczyny pytają go skąd te znamię na podbrzuszu to mówi, że zdobył je w Zakazanym Lesie. Historia o spotkaniu z Wilkołakiem zawsze zdobywa ich serca! No... prawie zawsze.
➤ Uwielbia mandarynki - są to jego ulubione owoce.
➤ Na ogół mało je. Nie oznacza to jednak, że nie pojawia się na codziennych ucztach: po prostu zazwyczaj siedzi przy stole i rozmawiając ze znajomymi, samemu jednak nie zbliżając się do potraw.
➤ Przygotowuje album na zakończenie siódmej klasy - znajdują się w nim zdjęcia wszystkich ludzi z jego roku.
➤ Lubi gotować, ale kompletnie mu to nie wychodzi. Ważne jednak, że mu się to podoba!