Felka nie przyjmuje świata takiego, jakim jest. Nie uznaje przypadków, pomyłek ani sytuacji, w których coś idzie nie po jej myśli. Jest jak kot, który po nieplanowanym upadku wstaje i idzie dalej z podniesioną głową, udając, że właśnie tak miało być i można wydrapać oczy każdemu, kto sądzi inaczej. Jest pewna siebie, może nawet trochę za bardzo – a przynajmniej dba o to, żeby być tak postrzeganą. Na koniec dnia okazuje się, że to trochę męczące, ale przecież gdyby publicznie okazała słabość, wypadłaby z gry. Może stałoby się coś złego.
Świetnie kłamie. W zasadzie nawet nie można mieć pewności, czy robi to, żeby oszukać drugą osobę, czy może szczerze wierzy w to, co opowiada, bo tak głęboko osiadła we własnej rzeczywistości. To nie jest najprostsze w relacjach z nią, chociaż jednocześnie ma swoje profity. Potrafi się wykpić z wielu sytuacji, choć trzeba podkreślić, że znajduje się w nich na własne życzenie. Bezczelność, tupet i arogancja rzadko kończą się dobrze, zwłaszcza w szkole.
Ma dominujący charakter i najlepiej dogaduje się z osobami równie silnymi. Marzy jej się spotkanie kogoś, dzięki komu będzie w stanie trochę zmięknąć, ale do tego trzeba bezgranicznego zaufania, a to nie jest takie proste.
Przy tym wszystkim bardzo dokładnie ukrywa zdarzające jej się ataki paniki i klaustrofobię. To są słabości, których wstydzi się najbardziej ze wszystkiego. Uważa, że gdyby ujrzały światło dzienne, wyszłaby na dziwadło, a przecież najważniejsze na świecie było być normalną. Nawet jeśli czasem trzeba w związku z tym kreować własne normy.
Uczennicą jest dobrą, chociaż nie cierpi uczyć się rzeczy, które wydają jej się nieprzydatne. Kocha za to pojedynkowanie się, dlatego chłonie jak gąbka wszystko, co może jej się przydać w pojedynkach. Uważa, że nie ma nic ważniejszego, niż nauka tego, jak atakować i jak się bronić. Trochę tym jest dla niej życie – nieustanną walką i tylko czekać na moment, kiedy opadnie z sił.

Dzieciństwo Felki nie należało do najprostszych. Była bardzo przywiązana do matki, zapatrzona w nią jak w obrazek. Nie rozumiała, dlaczego jej ojciec nie przytula tak samo mocno. Dlaczego nie czyta na dobranoc i nie pozwala siadać na kolanach. Widocznie ojcowie tak mają, prawda? A potem, którejś nocy pełnej sennych koszmarów, poszła z płaczem do sypialni rodziców, mając nadzieję, że zaradzą coś na dziecięce strachy. To wtedy pierwszy raz zobaczyła, jak ojciec bije matkę. A tak ojcowie chyba nie powinni mieć.
Z biegiem czasu przemoc się nasilała. Nie odbywała się już tylko nocami. Ani tylko za zamkniętymi drzwiami. Czasem była czysto fizyczna, czasem magiczna. Żeby zrozumieć, że była też psychiczna, Felice potrzebowała wielu lat.
Próbowała bronić matkę. Tato, psestań! – sepleniła z płaczem, tuląc misia z całej siły. A on przestawał, ale na krótko. A kiedy raz nie przestał, ona zaczęła krzyczeć, dziecięcy pisk opanował cały pokój i trwał, wwiercając się w uszy. Popękały szyby w oknach, kieliszki rozpadły się w drobny mak, a ojciec został odrzucony z impetem na ścianę.
Tak po raz pierwszy ujawniły się jej magiczne zdolności. Wtedy też po raz pierwszy sama została uderzona.
Nie rozumiała tej przemocy, nie rozumiała jej przyczyn, ale była tylko dzieckiem, a dzieci nie są od tego, żeby rozumieć takie rzeczy. Są od tego, żeby je kochać. Nie są od tego, żeby bronić matkę przed biciem. Są od tego, żeby bronić je przed potworami spod łóżka. Felice szybko się nauczyła, że potwory nie siedzą pod łóżkiem, tylko przy stole w kuchni.
Kiedyś się dowiedziała, jak ojciec tłumaczy to, co robi. Wtedy też odkryła, że ojciec nie jest ojcem. Że matka miała romans z kolegą ze szkoły, który przez jakiś czas mieszkał niedaleko, że ciąża była czystym przypadkiem, ale dopiero po kilku latach wydało się, że w dziecku nie płynie krew jej męża, tylko kochanka. A za bękarta trzeba było ukarać. Rozwód nie wchodził w grę, zwłaszcza że mieli jeszcze jedno dziecko, kolejną córkę, rok młodszą od Felki. Młodsza była bezpieczna, oczko w głowie tatusia, ale Felice nie miała pewności, czy nie skończy tak, jak ona i matka, więc za wszelką cenę sama ją chroniła. W końcu ojciec dla niej też potrafił być miły, a potem bił.
List ze szkoły z jednej strony był wybawieniem, z drugiej zaś koszmarem. Miała zostawić matkę samą z ojcem? Miała pozbawić się możliwości ochrony siostry? Matka sama ją błagała, żeby nie wyjeżdżała. Nie tak powinno wyglądać pójście do Hogwartu.
W końcu jednak wszyscy pogodzili się z tym, że wyjeżdża. Zresztą ojciec był z tego powodu zadowolony, nawet zapowiedział, że jak Felice zniknie mu z oczu, to matka będzie bezpieczna. To dlatego dziewczyna wróciła do domu rodzinnego na święta tylko w pierwszej klasie – żeby spędzić je z siostrą. Później wolała zostawać w zamku. Wakacje z kolei w miarę możliwości spędzała u znajomych.
To, co przechodziła w domu rodzinnym, miało swoje plusy. Kiedy w drugiej klasie zamek opanowali śmierciożercy, znęcający się nad uczniami, to było wręcz znajome. Dzięki temu wiedziała, jak się zachować, a przynajmniej przemoc nie była aż tak przerażająca, bo w jakiś chory sposób była już oswojona. Wojna jednak do reszty odebrała jej dzieciństwo.
Teraz radzi sobie, jak może. Nie nawiązuje znajomości zbyt łatwo, bo nie miała gdzie nauczyć się zdrowych relacji. Stara się nie okazywać słabości, bo przecież to prowadzi do ataku. Nie ma najlepszych relacji z siostrą, ale mimo tego jedną z najważniejszych rzeczy jest ją chronić. Jest trochę zbyt dojrzała jak na swój wiek, za dużo widziała, ale chyba całe pokolenie trochę tak ma. Przede wszystkim jednak wciąż jest tylko nastolatką. Warto, żeby ktoś jej o tym przypomniał.

Krewni i rodzina
➤ matka – kiedyś łączyła je mocniejsza więź, ale odkąd Felice zaczęła się zastanawiać, dlaczego nie odeszła od męża, relacja się znacząco rozluźniła; czarownica półkrwi  
➤ ojciec, a właściwie ojczym – to on jej nadał imię, dlatego go nie używa; rodzinny kat, którego szczerze nienawidzi; czarodziej półkrwi
➤ biologiczny ojciec – nie wie, kim jest, matka nie chciała powiedzieć, ale planuje się dowiedzieć i go odnaleźć; wie tylko, że jest czystokrwistym czarodziejem
➤ siostra – rok młodsza, nie mają zbyt dobrych relacji, ale Felka za wszelką cenę stara się ją chronić

➤ Ma klaustrofobię przez to, jak ojciec zamykał ją w szafie – a, jak wiadomo, nikt w szafie nie powinien siedzieć.
➤ Marzą jej się tatuaże.
➤ Miewa koszmary w nocy, bo tylko wtedy jej strach ma szansę się przebić.
➤ Ciągnie ją do hazardu.